Przygody mistrza Wilhelma 1

odcinek pierwszy

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, za siedmioma rzekami, u stóp gór wysokich było miasto potężne. Nazywało się ono Kamienne, bo wszystkie domy miało zbudowane z ociosanych bloków kamiennych. Mieszkał w nim mistrz murarski, Wilhelm. Zdolny był to człowiek, znakomity rzemieślnik, niejeden już dom wybudował, a jeszcze wiele rodzin chciało, aby to on właśnie ich nowe siedziby zechciał zaprojektować i postawić. Nie tylko bowiem solidne stawiał budynki, ale i piękne. Do ich dekoracji zapraszał też artystów najlepszych, sztukatorów i snycerzy. Tak, na brak pracy nie narzekał mistrz Wilhelm.

Pracowite dni mijały szybko, jeden za drugim. Ani się mistrz obejrzał a nadszedł dzień jego czterdziestych urodzin. Wydał zatem ucztę wspaniałą. Kilka godzin bawili się goście, aż wreszcie, zabawą upojeni, rozeszli się po domach. Usiadł wówczas mistrz w fotelu wygodnym przed kominkiem stojącym i zamyślił się głęboko. Poczuł nagle pustkę dziwną w duszy, a w uszach posłyszał… ciszę głęboką. Uświadomił sobie jak bardzo jest samotny. Ani żony nie było przy boku jego, z którą mógłby miło teraz pogawędzić po gości pożegnaniu, ani gwar czy śmiech dziecięcy nie rozbrzmiewał w pięknych pokojach jego wielkiego domu.

Wtem wieczorną tę ciszę przerwało lekkie kołatanie do drzwi wejściowych. Wstał mistrz zaciekawiony i zza pleców sługi swego, Macieja, który drzwi właśnie otworzył, zobaczył na progu dziada proszalnego, sękatym kosturem się podpierającego i wór przewieszony przez plecy za cały majątek mającego. Chciał go Maciej precz odegnać, ale dziad patrząc na niego przenikliwym wzrokiem spytał cicho:

- Azaliż jest dom ten gościnnym?

Zawahał się zrazu Wilhelm, ale zaraz rzekł głośno, uprzedzając Macieja:

- Wejdźcie do środka. Wieczór jest wprawdzie pogodny i ciepły, ale nie wypada przecież byście na progu mego domu noc spędzić mieli.

Zaprosiwszy gościa do izby, kazał jedzenia przynieść i wina do picia, sam zaś dorzucił drew do kominka. Kiedy gość się posilił, zamienił z nim mistrz słów kilka i do snu zaczął się zbierać.

- Śpijcie dobrze! – rzekł do gościa, a ten skinął jeno głową w podziękowaniu.

Wczesnym rankiem zbudził się Wilhelm i spojrzał w okno. Dzionek wstawał słoneczny, ale w jego sercu nadal panował niepokój. Zszedł szybko do kuchni, gdzie dziad siedział jeszcze pochylony nad miską, którą mu kucharka widać wcześniej naszykowała.

- Dzień dobry! Jakże spaliście? – zapytał mistrz, a dziad spojrzawszy na niego odrzekł:

- Dziękuję, mistrzu. Wdzięcznym Ci jest za gościnę i dlatego zanim odejdę, chcę Ci dać coś w podzięce za twoją dobroć. Weź tę lampę, zapalaj ją co wieczór, a spokój będzie panował w twoim sercu. Ale uważaj, mistrzu, jeśli zapomnisz któregoś dnia ją zapalić, stanie się rzecz straszna, której ja sam nawet nie potrafię przewidzieć. Pamiętaj o tym!

To rzekłszy, pożegnał się i zarzuciwszy wór swój na plecy, kostur w dłoń chwyciwszy, ruszył w dalszą drogę, nie wiadomo dokąd, nie wiadomo po co…

Został Wilhelm z dziwnym prezentem w dłoni. Nie wiedział co myśleć o tym co przed chwilą usłyszał, aż roześmiał się i odstawił lampę na stół. „Trzeba do pracy się zabierać!” – pomyślał i tak też zrobił. A wieczorem, kiedy wrócił do domu, tak był zmęczony całodziennym wysiłkiem, że ledwo co zjadłszy, rzucił się na łóżko i zasnął snem kamiennym.

Lampa zaś, niezapalona, stała na stole, gdzie ją rano zostawił…

(cdn.)