Przygody mistrza Wilhelma 2

odcinek drugi

Całą noc mistrz Wilhelm przespał jak zabity, dopiero nad ranem sen mu zelżał tak, że miał wrażenie, iż się zbudził na jasnej polanie pośród lasu. Usiadł oszołomiony jeszcze i usiłował zrozumieć co się stało. Jak się tu dostał? Co tutaj robi? Czemu nie jest we własnym domu? W pierwszej chwili chciał się podnieść i wejść do lasu, by odszukać drogę do miasta, ale przestraszył go ponury mrok panujący między drzewami. Strach narastał w nim i paraliżował myśli. Nagle usłyszał obok siebie jakieś głosy. Podniósł wzrok i ujrzał dwie jasne postacie, a raczej zjawy wysokie. Jedna zdawała się srebrzysta jako księżycowa poświata, druga złociła się jakby spłynęły na nią promienie słoneczne. Głosy były ciche, ledwo słyszalne…

- Czyż nie ma dla niego ratunku? – rzekła złocista zjawa.

- Sam jest sobie winien – odrzekła srebrzysta postać. – Dostał przecież szansę, ale jej nie wykorzystał. A była taka prosta. Próba wytrwałości i systematyczności. Zbagatelizował ją.

Oniemiały Wilhelm słuchał tych słów, nie rozumiejąc o co chodzi. Nagle zdał sobie sprawę, że chyba jego one dotyczą. Ale co oznaczały? Jaką szansę zmarnował? Co ma się z nim stać?

- Jedna nieudana próba, to jak przypadkowa pomyłka. Dajmy mu jeszcze szansę.

- A jak drugą zmarnuje, powiesz, że dwie też nic nie znaczą, bo są jak nieszczęśliwy zbieg okoliczności, który zawsze przydarzyć się może.

- Bo to przecież prawda! Czyż nie mówi się, że do trzech razy sztuka? – złocisty serce miał widać miękkie.

- Dobrze! Ale obie kolejne próby musi przejść zwycięsko. Jedna go nie uratuje.

- Tym razem się postara. Bądźmy tego pewni! - wyszeptał złocisty i jednocześnie mrok całkowity ogarnął mistrza.

Kiedy Wilhelm otworzył oczy, ujrzał baldachim swojego wielkiego drewnianego łoża. Odetchnął z ulgą. Sen to był zatem tylko. Dziwny, niepokojący, ale sen tylko. Przeciągnął się, wstał i podszedł do okna. W roztargnieniu przeciągnął dłonią po włosach i ze zdziwieniem zobaczył miedzy palcami dwie suche igły sosnowe. Nie sen to więc był, ale prawda najprawdziwsza. Stał niby skamieniały i nie był w stanie gestu żadnego wykonać. Myśli kłębiły mu się w głowie, strach wrócił i ukłuł w samo serce.

Wtem za oknem głos dzwonów usłyszał. „Do kościoła pójdę. Może tam otuchę znajdę. Myśli uspokoję.” Chciał odwrócić się i odejść od okna, ale coś go przy nim trzymało, ruszyć się nie pozwalało. Coś dziwnego, bardzo dziwnego się działo. Dzwony wciąż biły i biły. I wówczas zrozumiał, że nie na sumę dzwony wzywają mieszkańców. Dzwony biły na trwogę.

Cdn.

Poniedziałek, 3 lutego

Z okazji urodzin Gabrysi i Majki dostałem prezent ( :-) ), przesyłkę z ilustracjami. Serdecznie dziękuję!!! Oto one...